4   Charity suffereth long, and is kind; charity envieth not; charity vaunteth not itself, is not puffed up,
η αγαπη μακροθυμει χρηστευεται η αγαπη ου ζηλοι η αγαπη ου περπερευεται ου φυσιουται

5   Doth not behave itself unseemly, seeketh not her own, is not easily provoked, thinketh no evil;
ουκ ασχημονει ου ζητει τα εαυτης ου παροξυνεται ου λογιζεται το κακον

6   Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth in the truth;
ου χαιρει επι τη αδικια συγχαιρει δε τη αληθεια

7   Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things.
παντα στεγει παντα πιστευει παντα ελπιζει παντα υπομενει

8   Charity never faileth: but whether there be prophecies, they shall fail; whether there be tongues, they shall cease; whether there be knowledge, it shall vanish away.
η αγαπη ουδεποτε εκπιπτει ειτε δε προφητειαι καταργηθησονται ειτε γλωσσαι παυσονται ειτε γνωσις καταργηθησεται

9   For we know in part, and we prophesy in part.
εκ μερους γαρ γινωσκομεν και εκ μερους προφητευομεν

10   But when that which is perfect is come, then that which is in part shall be done away.
οταν δε ελθη το τελειον τοτε το εκ μερους καταργηθησεται

11   When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things.
οτε ημην νηπιος ως νηπιος ελαλουν ως νηπιος εφρονουν ως νηπιος ελογιζομην οτε δε γεγονα ανηρ κατηργηκα τα του νηπιου

12   For now we see through a glass, darkly; but then face to face: now I know in part; but then shall I know even as also I am known.
βλεπομεν γαρ αρτι δι εσοπτρου εν αινιγματι τοτε δε προσωπον προς προσωπον αρτι γινωσκω εκ μερους τοτε δε επιγνωσομαι καθως και επεγνωσθην