11   And we desire that every one of you do shew the same diligence to the full assurance of hope unto the end:
επιθυμουμεν δε εκαστον υμων την αυτην ενδεικνυσθαι σπουδην προς την πληροφοριαν της ελπιδος αχρι τελους

12   That ye be not slothful, but followers of them who through faith and patience inherit the promises.
ινα μη νωθροι γενησθε μιμηται δε των δια πιστεως και μακροθυμιας κληρονομουντων τας επαγγελιας

13   For when God made promise to Abraham, because he could swear by no greater, he sware by himself,
τω γαρ αβρααμ επαγγειλαμενος ο θεος επει κατ ουδενος ειχεν μειζονος ομοσαι ωμοσεν καθ εαυτου

14   Saying, Surely blessing I will bless thee, and multiplying I will multiply thee.
λεγων η μην ευλογων ευλογησω σε και πληθυνων πληθυνω σε

15   And so, after he had patiently endured, he obtained the promise.
και ουτως μακροθυμησας επετυχεν της επαγγελιας

16   For men verily swear by the greater: and an oath for confirmation is to them an end of all strife.
ανθρωποι μεν γαρ κατα του μειζονος ομνυουσιν και πασης αυτοις αντιλογιας περας εις βεβαιωσιν ο ορκος

17   Wherein God, willing more abundantly to shew unto the heirs of promise the immutability of his counsel, confirmed it by an oath:
εν ω περισσοτερον βουλομενος ο θεος επιδειξαι τοις κληρονομοις της επαγγελιας το αμεταθετον της βουλης αυτου εμεσιτευσεν ορκω

18   That by two immutable things, in which it was impossible for God to lie, we might have a strong consolation, who have fled for refuge to lay hold upon the hope set before us:
ινα δια δυο πραγματων αμεταθετων εν οις αδυνατον ψευσασθαι θεον ισχυραν παρακλησιν εχωμεν οι καταφυγοντες κρατησαι της προκειμενης ελπιδος

19   Which hope we have as an anchor of the soul, both sure and stedfast, and which entereth into that within the veil;
ην ως αγκυραν εχομεν της ψυχης ασφαλη τε και βεβαιαν και εισερχομενην εις το εσωτερον του καταπετασματος