5   Not that we are sufficient of ourselves to think any thing as of ourselves; but our sufficiency is of God;
ουχ οτι ικανοι εσμεν αφ εαυτων λογισασθαι τι ως εξ εαυτων αλλ η ικανοτης ημων εκ του θεου

6   Who also hath made us able ministers of the new testament; not of the letter, but of the spirit: for the letter killeth, but the spirit giveth life.
ος και ικανωσεν ημας διακονους καινης διαθηκης ου γραμματος αλλα πνευματος το γαρ γραμμα αποκτεινει το δε πνευμα ζωοποιει

7   But if the ministration of death, written and engraven in stones, was glorious, so that the children of Israel could not stedfastly behold the face of Moses for the glory of his countenance; which glory was to be done away:
ει δε η διακονια του θανατου εν γραμμασιν εντετυπωμενη εν λιθοις εγενηθη εν δοξη ωστε μη δυνασθαι ατενισαι τους υιους ισραηλ εις το προσωπον μωσεως δια την δοξαν του προσωπου αυτου την καταργουμενην

8   How shall not the ministration of the spirit be rather glorious?
πως ουχι μαλλον η διακονια του πνευματος εσται εν δοξη

9   For if the ministration of condemnation be glory, much more doth the ministration of righteousness exceed in glory.
ει γαρ η διακονια της κατακρισεως δοξα πολλω μαλλον περισσευει η διακονια της δικαιοσυνης εν δοξη

10   For even that which was made glorious had no glory in this respect, by reason of the glory that excelleth.
και γαρ ουδε δεδοξασται το δεδοξασμενον εν τουτω τω μερει ενεκεν της υπερβαλλουσης δοξης

11   For if that which is done away was glorious, much more that which remaineth is glorious.
ει γαρ το καταργουμενον δια δοξης πολλω μαλλον το μενον εν δοξη

12   Seeing then that we have such hope, we use great plainness of speech:
εχοντες ουν τοιαυτην ελπιδα πολλη παρρησια χρωμεθα

13   And not as Moses, which put a vail over his face, that the children of Israel could not stedfastly look to the end of that which is abolished:
και ου καθαπερ μωσης ετιθει καλυμμα επι το προσωπον εαυτου προς το μη ατενισαι τους υιους ισραηλ εις το τελος του καταργουμενου